«موی تای» یکی از کارآمدترین هنرهای رزمی و روش دفاعی از خود است که در آن ترکیبی از فنون مشت، آرنج، بازو و پا به شکل تخصصی برای حمله و دفاع استفاده می شود. موی تای یا به بیانی دیگر «بوکس تایلندی» که در زبان انگلیسی تای بوکسینگ نامیده می شود، هنری رزمی و ملی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروری فرهنگ مردم تایلند از دوران کهن بر جای مانده است و قدمت آن با تاریخچه مردم «تای» آمیخته شده است. موی تای امتحان قدرت است و درآن از قسمتهای مختلف بدن به عنوان سلاحی در نبردها استفاده می شود و هیچ عضوی از بدن غیر فعال نمی ماند در واقع می توان گفت که «موی تای» نبرد با سلاح هایی است که همیشه همراه آدمی است و افراد بشر به طور خدادادی از آن بهره مند هستند. هنر رزمی «موی تای» به عنوان سلاحی مطرح شده است که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود. سلاحی است که در همه حال حتی در هنگام مسافرت آماده بودن آن ضروری است و همچنین هر فرد به هنگام یادگیری موی تای باید نمک آن را بچشد سختی ها و تلخی های آن را نیز تحمل نماید.
بعدها، طوایف «تای مونگ» به صورت یک ملت مستقل با هم متحد گردیدند و در جنوب رودخانه مکونگ با تشکیل سرزمینی مستقل برای دفاع از سرزمین و جلوگیری از تاخت و تاز دشمنان، هنرهای دفاعی را ابداع نمودند، روشهای دفاع از خود و تاکتیکها و استراتژی ها به شکل سیستماتیکی با سبکهای ویژه در کتابهای قوانین مبارزه چوپاسارت نوشته شدند و تمام روشهای مبارزه ای که بر پایه آن می توانستند دشمنان خود را از صحنه نبرد بیرون برانند، در آن گنجانده شد.وپاسارت نشان داد که چگونه میتوان با شمشیر چاقو نیزه تبر گرز و کلنگ جنگید و این قوانین به کتاب جنگجویان تبدیل گشت و مرجعی شد برای کسانی که می خواستند مهارت های مبارزه را بیاموزند و با وجود احساس عمیق و نیاز شدید به حفاظت از خود در تمامی لحظه ها، رفته رفته اسلحه های طبیعی و خدادادی بشر مانند ضربات مشت، آرنج، زانو و پا که همیشه همراه آدمی است، جایگزین سلاحهای واقعی گردید. ساقها مانند چوبی بلند برای دفاع و ضربه زدن، بازوها به عنوان شمشیرهای دوتایی برای دفاع کردن، مشت ها برای خرد کردن و آرنجها به عنوان ضربات نیزه، زانوها همانند گرز برای ضربه زدن و دفاع کردن و پاها نیز به عنوان چاقو و تیر به کار گرفته شدند. بدین گونه هر قسمت از بدن به عنوان مهارتی در مبارزه، به یک سلاح تبدیل شد و این آغاز داستانی است که چگونه «موی تای» به وجود آمد.
هنر موی تای تصادفاً به وجود نیامد، بلکه بر مبنای امید به زندگی در جنگها و غریزه وجود ملت آزاد، بنیان نهاده شد و بیش از 2000 سال هنر جنگیدن با مشت ها، پاها، زانوها و آرنجها از نسلی به نسل دیگر و توسط بینش اجداد «تای»ها گسترش یافت، و در واقع «موی تای» شرح و تعریفی است از ملتی که چیزی جز «موی تای» نمی توان بر روی آنها نام نهاد.
|
|
|
[ : بوکس] [Weblog Themes By : themzha.com] |